می‌خواستم تمام نوشته‌ها و نانوشته‌هایم را منتقل کنم به اکانت فیک توئیتر. اکانتی که از سال ۲۰۱۶ ساخته‌ام و هر مزخرفی را دلم خواسته گفته‌ام. آنجا بی‌اندازه شبیه خودم شده‌ام و چندین برابر وبلاگ دنبال‌کننده دارم. به علاوه‌ی کامنت، لایک، ریت و فلان.
خب که چه؟ میسر نیست. من از اینکه خودم باشم خوشم نمی‌آید. بیشتر به این دلیل که شخصیت‌های شبیه خودم را دوست ندارم. آدم‌هایی که بی‌جهت شادی می‌کنند؛ آدم‌هایی که درونشان غمناک است و بیرونشان خوشحال؛ نمک می‌ریزند؛ سر به سر این و آن می‌گذارند؛ به آن کامنت‌ها و لایک‌ها و فلان‌ها علاقه‌مندند؛ هی دوست دارند افکارشان را با همه در میان بگذارند. این‌ها را نمی‌خواهم. می‌خواهم آنطور باشم که می‌خواهم. خودم را روتوش کنم یا چمیدانم، خودم را جعل کنم مثلا. نمیدانم، یک چیزی کنم که می‌خواهم.
حالا بعد مدت‌ها آن اکانت توئیتر را بی‌خیال شده‌ام.
ترجیح میدهم برای آدم‌هایی بنویسم که وفادارانه می‌خوانند.
ترجیح میدهم همه‌ی افکارم را منتشر نکنم و اگر قسمتی را خواستم در میان بگذارم همین‌جا باشد.
لعنت به آن شیادی که بگوید شبیه خودت نیستی این روزها.
درباره این سایت